“Ay Işığında Kale”

Gece, denizi sanki kadifeden bir örtü gibi sarmıştı. Ay, kara bulutların arasından zar zor kendini gösteriyor, ışığı dalgaların üzerine düşerken sanki eski zamanların bir sırrını fısıldıyordu. Kayalıkların ucunda, zamanın unuttuğu bir kale yükseliyordu. Yüzyıllardır dimdik ayakta duran bu yapı, bir zamanlar deniz korsanlarının saklandığı, efsanelere konu olmuş bir karargâhtı.

Kalenin duvarlarında yılların yıprattığı izler vardı, ama hâlâ içinde bir yaşam belirtisi taşıyor gibiydi. Rivayete göre, kalede bir zamanlar genç bir prenses yaşarmış. Denizci bir sevgilisi varmış, her dolunayda gemisiyle kıyıya yanaşır, gizlice buluşurlarmış. Fakat bir fırtınalı gecede sevgilisi, geri dönmemek üzere denize açılmış. Prenses onu bekleye bekleye kalenin taşlarına dönüşmüş, ruhu ise hâlâ o kayalıklarda, ay ışığında yankılanan bir şarkı gibi dolaşırmış.

Tablonun sol köşesinde görünen eski yelkenli gemi işte o denizcinin gemisiydi belki de. Her dolunayda, kayıp aşkını aramak için yeniden ortaya çıkıyor, dalgaların arasında sessizce kaleye yaklaşmaya çalışıyordu.

Ay ışığı suya vurdukça, geçmişin hayaletleri canlanıyor, izleyenleri yüzyıllar öncesine götürüyordu…