Platon'un (Eflatun) "Devlet" (Politeia) adlı eseri, Batı felsefesinin temel taşlarından biri olan diyalog formunda bir başyapıttır.

​Kitabın ana teması "adalet"tir (dikaiosyne); "Adalet nedir ve adil olmak, olmamaktan daha mı iyidir?" sorusunu araştırır.

​Platon, bu soruyu cevaplamak için önce "ideal devleti" (Kallipolis) tasarlar, çünkü adaleti büyük ölçekte (devlette) görmenin, küçük ölçekte (bireyde) görmekten daha kolay olacağını savunur.

​İdeal devlet, üç sınıftan oluşur: Yöneticiler (filozof-krallar), Koruyucular (askerler) ve Üreticiler (çiftçiler, zanaatkarlar).

​Bu devlet yapısı, Platon'un "üç parçalı ruh" teorisine paraleldir: Akıl (yöneticiler), Cesaret/Tin (koruyucular) ve İştah/Arzular (üreticiler).

​Adalet, devlette her sınıfın kendi doğasına uygun işi yapması ve diğerlerine müdahale etmemesidir.

​Bireyde adalet ise, ruhun üç parçasının "akıl" liderliğinde uyum içinde çalışmasıdır.

​Platon'a göre devleti, gerçeğin bilgisine (İdealar) sahip olan "filozof-krallar" yönetmelidir.

​Ünlü "Mağara Alegorisi" bu kitapta yer alır; filozofun, gölgeler dünyasından (görünen dünya) çıkıp gerçeklerin dünyasına (İdealar dünyası) ulaşan kişi olduğunu anlatır.

​Filozof, bu bilgeliğe ulaştıktan sonra mağaraya dönüp diğerlerini (halkı) aydınlatmakla yükümlüdür.

​Platon, ideal devlette özel mülkiyetin ve ailenin (en azından yönetici sınıf için) kaldırılmasını önerir, çünkü bunların kişisel çıkarlara yol açarak adaleti bozduğunu düşün